Τρεις ημέρες, πολλή χαρά και ατέλειωτες περιπέτειες. Το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος αποτέλεσε την ιδανική αφορμή για μια αξέχαστη εκδρομή στην ορεινή Ναυπακτία, με τη μηχανή φορτωμένη και την καλύτερη παρέα, τη Μαρία. Όταν η φύση συναντά την ελευθερία και η ομορφιά της περιοχής ζωντανεύει στα μάτια μας, καταλαβαίνεις πως κάθε διαδρομή είναι και μια ιστορία που αξίζει να μοιραστείς.
Είμαστε στη βάση μας, τον Πειραιά, και η άφιξή μας ξεκινά με το βασικό, αλλά τόσο σημαντικό, στάδιο γεμίζουμε το ντεπόζιτο της μηχανής. Οι μυρωδιές του καυσίμου και η αίσθηση της αναμονής πριν από το μεγάλο ταξίδι μας γεμίζουν ενθουσιασμό. Το ντεπόζιτο γεμίζει, και η ελευθερία φαντάζεται ήδη στο μυαλό μας.
Η πρώτη μας στάση ήταν στις Κρύες Πηγές στη Λειβάδια, ένα από τα πιο αγαπημένα σημεία για χαλάρωση και αναζωογόνηση. Εκεί, απολαύσαμε έναν καφέ στον καθαρό αέρα, ενώ τα νερά των πηγών αντανακλούσαν το φως και δημιουργούσαν μια αίσθηση οικειότητας και ηρεμίας. Ήταν η ιδανική ευκαιρία να πάρουμε μια ανάσα, να γεμίσουμε ενέργεια και να συζητήσουμε τις πρώτες εντυπώσεις πριν συνεχίσουμε την περιπέτειά μας στην ορεινή Ναυπακτία.
Αμέσως μετά, η διαδρομή μας μας οδήγησε στα Αντίκυρα, εκεί όπου το βλέμμα μας σταμάτησε στον ιστορικό Εμνηματικό Φάρο. Ο Φάρος αυτός, σήμα κατατεθέν και σύμβολο ασφαλούς πλοήγησης για τα παλιά αλλά και τα τωρινά χρόνια . Βγάλαμε φωτο και χαλαρώσαμε τρώγοντας κάποια φρούτα που είχαμε πάρει μαζί μας από το σπίτι.
Μετά τις απαραίτητες ανάσες και λίγη ξεκούραση στον Φάρο, ανεβήκαμε ξανά στη μηχανή και πήραμε τον δρόμο για το Λιδωρίκι και τη λίμνη Μόρνου. Η διαδρομή μας εκεί ήταν γεμάτη στροφές από επαρχιακό και γεμάτο ανυπομονησία καθώς γνωρίζαμε ότι μας περίμενε μια από τις πιο όμορφες εικόνες της περιοχής. Η λίμνη Μόρνου, μια τεχνητή λίμνη που σχηματίστηκε στα τέλη της δεκαετίας του 1960, είναι ένας πολύτιμος ταμιευτήρας νερού, έργο της ολοκλήρωσης του φράγματος Μόρνου, που συμβάλλει στη διαχείριση του νερού για άρδευση και ηλεκτρική ενέργεια. Η κατασκευή της αποτέλεσε ένα μεγάλο τεχνικό επίτευγμα της εποχής και μέσα από τα χρόνια αποτέλεσε πηγή ζωής και αναπτυξης για την περιοχή. Καθώς φτάσαμε κοντά, ορθώθηκε μπροστά μας το μεγαλοπρεπές φράγμα και η απέραντη επιφάνεια της λίμνης, που αντανακλούσε τον ουρανό και τα γύρω βουνά, δημιουργώντας μια εικόνα γαλήνης και δύναμης.
Καθώς οδηγούσαμε περιμετρικά της μαγευτικής λίμνης Μόρνου, η εικόνα της λίμνης να απλώνεται μπροστά μας δημιουργούσε μια αίσθηση ελευθερίας και ηρεμίας. Λίγο πριν φτάσουμε στην Άνω Χώρα, ξαφνικά, ο ουρανός άνοιξε και άρχισε μια δυνατή βροχή. Οι σταγόνες χτυπούσαν πάνω μας δροσίζοντας απότομα όλη την αφόρητη ζέστη που είχαμε νιώσει κατά τη διάρκεια της μέρας. Ήταν μια αναζωογονητική στιγμή, που μας έκανε να νιώσουμε ακόμη πιο ζωντανοί και έτοιμοι για την επόμενη περιπέτεια, καθώς το πέρασμα της βροχής κατάφερνε να ανανεώσει το τοπίο και τη διάθεσή μας.
Φτάσαμε στην Άνω Χώρα λίγο πριν πέσει ο ήλιος. Ο αέρας ήταν δροσερός, με το άρωμα του βουνού να σε γεμίζει από την πρώτη ανάσα. Τακτοποιηθήκαμε στο κατάλυμα μας, το οποίο δεν θα μπορούσε να έχει πιο ταιριαστό όνομα – “Πέτρινα”. Χτισμένο εξ ολοκλήρου από πέτρα, αποπνέει παραδοσιακή αρχοντιά και ζεστασιά. Κοστίζει 100 ευρώ η βραδιά, αλλά κάθε λεπτό που περάσαμε εκεί άξιζε και το τελευταίο ευρώ. Καθαρό, φροντισμένο, με προσοχή στη λεπτομέρεια και μια απίστευτη θέα που σε κάνει να ξεχνάς τον χρόνο. Το προτείνω ανεπιφύλακτα σε όσους αναζητούν αυθεντική εμπειρία φιλοξενίας στο βουνό.
Μετά την τακτοποίηση, η πείνα μας οδήγησε στην ταβέρνα της Κυρίας Μαρίας, στο χωριό Περδικόβρυση. Εκεί, ένιωθες ότι δεν μπήκες απλώς σε μια ταβέρνα, αλλά στο σαλόνι μιας γιαγιάς που έχει βάλει όλη της την αγάπη στο τραπέζι. Παραδοσιακές γεύσεις, χειροποίητα φαγητά και ένα περιβάλλον τόσο ζεστό και φιλόξενο, που σχεδόν ξεχνάς ότι είσαι επισκέπτης. Κάθε μπουκιά είχε τη γεύση της σπιτικής θαλπωρής ,ήταν σαν να τρώγαμε στο σπίτι της μαμάς.
Η Άνω Χώρα μάς χάρισε τις πρώτες στιγμές ενός αξέχαστου ταξιδιού. Ήταν η ιδανική αρχή για ένα σαββατοκύριακο γεμάτο φύση, γεύσεις και αυθεντικότητα.
Ξυπνήσαμε με τα πρώτα φώτα της μέρας και το θέαμα έξω από το παράθυρο ήταν απλώς μαγικό. Η ομίχλη χάιδευε τις κορυφές των βουνών, ενώ ο ήλιος άρχισε δειλά-δειλά να φωτίζει την πέτρα και τα έλατα. Κατεβήκαμε για πρωινό, και αυτό που μας περίμενε ξεπέρασε κάθε προσδοκία: χειροποίητες πίτες, ζυμωτό ψωμί, ντόπιο μέλι, φρέσκα αυγά , καφέ και διάφορες μαρμελάδες , όλα με φόντο τη μεγαλοπρεπή φύση της Ορεινής Ναυπακτίας. Ήταν το ιδανικό ξεκίνημα για μια απαιτητική αλλά συναρπαστική μέρα.
Με γεμάτες τις μπαταρίες και τις μηχανές, ξεκινήσαμε μια μεγάλη διαδρομή έναν κύκλο, με στόχο να εξερευνήσουμε τα χωριά της Ορεινής Ναυπακτίας, να φτάσουμε ως το Καρπενήσι και να επιστρέψουμε στην Άνω Χώρα μέσω Προυσού και Θέρμου. Η διαδρομή ήταν σκέτη απόλαυση: φιδογυριστοί δρόμοι ανάμεσα σε πυκνά δάση, μικρά πετρόχτιστα χωριά που ξεπρόβαλλαν ξαφνικά , και εκείνη η αίσθηση ελευθερίας που μόνο ένα ταξίδι με μηχανή μπορεί να προσφέρει.
Αφήνοντας για λίγο την άσφαλτο, αποφασίσαμε να το ρισκάρουμε και να πάρουμε τον χωματόδρομο στην Περδικόβρυση, ακολουθώντας τις πινακίδες για τον καταρράκτη της περιοχής. Η διαδρομή ήταν σύντομη αλλά γεμάτη εκπλήξεις, μέσα σε λίγα λεπτά βρεθήκαμε να οδηγούμε ανάμεσα σε πυκνή βλάστηση, με τις μυρωδιές του δάσους να σε συνεπαίρνουν και τον ήχο του νερού να πλησιάζει όλο και περισσότερο.
Αφήσαμε την μηχανή σε ένα σημείο και συνεχίσαμε με τα πόδια. Το μονοπάτι ήταν εύκολο, μόλις 10 λεπτά περπάτημα, αλλά το τοπίο γύρω μας έμοιαζε βγαλμένο από παραμύθι ,δέντρα που σχημάτιζαν φυσικές στοές, φτέρες, πουλιά να κελαηδούν και το φως να παίζει μέσα από τα φύλλα. Και τότε, φτάσαμε.
Ο καταρράκτης ξεπρόβαλε μπροστά μας εντυπωσιακός, να πέφτει από τα βράχια σε μια φυσική λίμνη με κρυστάλλινα, παγωμένα νερά. Δεν αντισταθήκαμε. Βουτηξε η Μαρία χωρίς δεύτερη σκέψη και ναι, ήταν πολύ κρύο, αλλά ταυτόχρονα απίστευτα αναζωογονητικό. Εκείνες οι στιγμές, ήταν από τις πιο δυνατές εμπειρίες όλου του ταξιδιού.
Αν βρεθείς ποτέ στην Περδικόβρυση, μην το χάσεις.
➡️ Από το κέντρο της Περδικόβρυσης, ακολουθείτε έναν χωματόδρομο (υπάρχει σχετική σήμανση). Είναι βατός για αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες, αρκεί να κινείστε με λίγη προσοχή, ειδικά αν έχει βρέξει πρόσφατα.
➡️ Μετά από περίπου 2-3 λεπτά οδήγησης, θα βρείτε ένα σημείο όπου μπορείτε να αφήσετε το όχημά σας και να συνεχίσετε με τα πόδια. Από εκεί ξεκινά ένα όμορφο μονοπάτι διάρκειας 10 λεπτών μέσα στη φύση.
Φτάνοντας στο Καρπενήσι, κάναμε μια σύντομη στάση για καφέ και ξεκούραση, με φόντο τις επιβλητικές κορυφές της Ευρυτανίας.Στη συνέχεια, περάσαμε από τον ιστορικό Προυσό, με την εντυπωσιακή μονή σκαρφαλωμένη στον βράχο, και κατηφορίσαμε προς το Θέρμο, με τη διαδρομή να μας χαρίζει συνεχώς νέες εικόνες και αρώματα από το ελληνικό βουνό.
Η μονή είναι χτισμένη κυριολεκτικά μέσα στον βράχο, σε μια εντυπωσιακή τοποθεσία ανάμεσα σε απόκρημνες χαράδρες και ψηλά έλατα. Η διαδρομή μέχρι εκεί είναι από μόνη της εμπειρία στενοί, σκαλιστοί δρόμοι στο βουνό, με θέα που κόβει την ανάσα. Όταν φτάνεις, το βλέμμα δεν ξέρει πού να σταθεί: στον φυσικό όγκο του βράχου, στα πέτρινα κτίσματα της μονής ή στην απίστευτη ησυχία που επικρατεί παντού γύρω σου.
Η Ιερά Μονή Προυσού είναι αφιερωμένη στην Παναγία την Προυσιώτισσα, την οποία οι ντόπιοι τιμούν βαθιά και διαχρονικά. Ο θρύλος λέει πως η εικόνα της Παναγίας έφτασε θαυματουργά στην περιοχή από την Προύσα της Μικράς Ασίας τον 9ο αιώνα, κρυμμένη από χριστιανούς που ήθελαν να τη σώσουν από τις εικονομαχίες. Από τότε, το μοναστήρι έγινε σημείο αναφοράς και προσκύνημα για χιλιάδες ανθρώπους κάθε χρόνο.
Περιηγηθήκαμε στα παλιά κελιά, στις αυλές και φυσικά στο Καθολικό της Μονής, όπου βρίσκεται η θαυματουργή εικόνα. Η ατμόσφαιρα μέσα στο ναό είναι βαριά, γεμάτη ευλάβεια ακόμα και αν δεν είσαι βαθιά θρησκευόμενος, δεν μπορείς να μη νιώσεις την ενέργεια του χώρου.
Αξίζει επίσης να περπατήσεις μέχρι το παλιό καμπαναριό, που είναι χτισμένο στο βράχο και σου δίνει μια πανοραμική θέα της περιοχής. Η φύση τριγύρω αγκαλιάζει τον χώρο και δημιουργεί μια αίσθηση προστασίας και γαλήνης.
Η επιστροφή στην Άνω Χώρα, μέσω Ναυπάκτου, ολοκλήρωσε μια διαδρομή γεμάτη εμπειρίες, έντονες εναλλαγές τοπίων και, πάνω απ’ όλα, εκείνη τη γλυκιά αίσθηση ότι ζεις κάθε μέρα στο έπακρο. Το βράδυ βγήκαμε στην Άνω Χώρα και φάγαμε κόκορα με μακαρόνια και βρήκαμε ευκαιρία να τα πούμε με τους ντόπιους.
Μετά από μια γεμάτη μέρα στη φύση, στις διαδρομές και στους καταρράκτες, το βράδυ μας βρήκε πίσω στο κατάλυμα, χαλαρωμένους, με μια μπύρα στο χέρι και το βουνίσιο αεράκι να δροσίζει το πέτρινο μπαλκόνι.
Εκεί, μπροστά στην τηλεόραση, ήρθε η ώρα του μεγάλου τελικού: Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός, για το πρωτάθλημα μπάσκετ. Ένταση, αγωνία, πάθος κι όταν τελείωσε το ματς, ήρθε η λύτρωση. Ο Ολυμπιακός πρωταθλητής Ελλάδας! Δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε καλύτερο φινάλε για μια ήδη μαγική μέρα.
Η τελευταία μέρα του ταξιδιού μας ξημέρωσε ήρεμα.Μετά από έναν βαθύ, απολαυστικό ύπνο και αφού χορτάσαμε το πλούσιο πρωινό στο κατάλυμα, ήρθε η ώρα να φορτώσουμε τη μηχανή για την επιστροφή μας στον Πειραιά.
Όμως δεν θα φεύγαμε έτσι απλά. Πριν βάλουμε πλώρη για την Αθήνα, κάναμε μια στάση στην πανέμορφη Ναύπακτο μια πόλη που πάντα αξίζει να σταθείς, έστω και για λίγο. Περιπλανηθήκαμε στα στενά της παλιάς πόλης, χαζέψαμε το εμβληματικό ενετικό λιμανάκι, ήπιαμε έναν καφέ με θέα το κάστρο και το πέλαγος, και αφήσαμε το βλέμμα μας να χαθεί για λίγο στον ορίζοντα.
Η Ναύπακτος έχει αυτή την ήρεμη δύναμη , μπορεί να σε χαλαρώσει, να σε γεμίσει εικόνες, να σε κρατήσει κοντά της ακόμα και για λίγες ώρες. Ήταν το ιδανικό φινάλε για το ταξίδι μας.
Λίγο αργότερα, περάσαμε τη Γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου, πάντα εντυπωσιακή και μεγαλοπρεπής, σαν να χωρίζει όχι μόνο στεριές, αλλά και εμπειρίες ,από τις περιπέτειες του ταξιδιού πίσω στην καθημερινότητα.
Η διαδρομή προς τον Πειραιά κύλησε ομαλά, αλλά με το μυαλό μας ακόμα στις εικόνες της Ορεινής Ναυπακτίας, τα βουνά, τους καταρράκτες, τη Μονή Προυσού, τα παραδοσιακά φαγητά και τη βραδινή χαλάρωση στο κατάλυμα.
Ένα ταξίδι που δεν θα ξεχάσουμε, γιατί δεν ήταν απλά μια εξόρμηση , ήταν μια ανάσα ελευθερίας, μια επιστροφή στη φύση και στον εαυτό μας. Μέχρι τα επόμενα.
Add comment
Comments