A MOTORCYCLE TRIP THROUGH CARPATHIAN MOUNTAINS - PROJECT 2025 

Κάθε μεγάλο ταξίδι ξεκινάει από μια ιδέα που σιγά-σιγά μετατρέπεται σε σχέδιο, και τελικά παίρνει μορφή πάνω σε χάρτες, ημερολόγια και συζητήσεις. Αυτό το ταξίδι ήταν οργανωμένο, καλά προετοιμασμένο και πάνω απ’ όλα, μοιρασμένο. Μαζί με τη Μαρία και τον Μανώλη, βάλαμε μπροστά τις μηχανές μας , 2 bmw 1250 gsa ξεκινήσανε για μια διαδρομή που θα μας πήγαινε μέσα από πόλεις, βουνά, λίμνες και σύνορα – ένα ταξίδι 5.272 χιλιομέτρων γεμάτο εικόνες, ιστορίες και εμπειρίες.

Δεν ήταν απλά χιλιόμετρα. Ήταν μέρες γεμάτες ήλιο και βροχή, κρύο αλλά και καύσωνα ,διαδρομές που μας έκοψαν την ανάσα, πρωινά με μυρωδιά καφέ και βραδιές με φόντο τοπία που δεν χωράνε σε καμία φωτογραφία. Ήταν κουβέντες στα βενζινάδικα, αυθόρμητες στάσεις σε μικρά χωριά, και μια αίσθηση ελευθερίας που μόνο ένα roadtrip με μοτοσυκλέτα μπορεί να σου χαρίσει.

Αυτό το blog είναι η καταγραφή εκείνων των ημερών , 18 στο σύνολο για να θυμόμαστε εμείς, αλλά και για να ταξιδέψετε κι εσείς μέσα από τις λέξεις και τις εικόνες μας

1η Μέρα - 11 Ιουλίου : Από τον Πειραιά στην Γουμένισσα - η αρχή του ταξιδιού 

2η μέρα - 12 Ιουλίου : Γουμένισσα - Σκόπια - Νις / Περνώντας τα σύνορα 

Το ξημέρωμα στη Γουμένισσα είχε κάτι ήσυχο και αναζωογονητικό. Ύστερα από έναν καλό ύπνο και ένα δυναμωτικό πρωινό, οι μηχανές πήραν πάλι μπρος. Η μέρα μας είχε «σύνορα» – κυριολεκτικά. Ο προορισμός για το βράδυ ήταν το Νις της Σερβίας, αλλά για να φτάσουμε εκεί έπρεπε πρώτα να περάσουμε μέσα από τα Σκόπια.

Η διαδρομή ξεκίνησε ομαλά, με καλές καιρικές συνθήκες και τους δρόμους σχετικά ήσυχους. Η έξοδος από την Ελλάδα ήταν απλή και οργανωμένη, και λίγο μετά βρισκόμασταν ήδη στα Σκόπια . Ένα μικρό μούδιασμα πάντα υπάρχει όταν περνάς σύνορα με τη μηχανή  μια ανάμειξη ενθουσιασμού και συγκέντρωσης. Αλλά όλα κύλησαν ήρεμα.

Η πρώτη μεγάλη στάση της ημέρας έγινε στην πόλη των Σκοπίων. Βρήκαμε ένα όμορφο σημείο στο κέντρο για καφέ, και χαλαρώσαμε λίγο κάτω από τον ήλιο, με θέα τον ποταμό Βαρδάρη και τα εντυπωσιακά και κάπως υπερβολικά αγάλματα και κτίρια που χαρακτηρίζουν το κέντρο της πόλης. Μαζί με το επιβλητικό άγαλμα του Μεγαλου Αλεξάνδρου που αλήθεια δεν θα ήθελα να σχολιάσω !! Είχαμε χρόνο για φωτογραφίες και ένα χαλαρό καφέ! 

Από εκεί και μετά, η διαδρομή προς το Νις ήταν πιο γρήγορη και ευθεία. Η είσοδος στη Σερβία έγινε χωρίς προβλήματα και η αλλαγή στο τοπίο φαινόταν σταδιακά με τις ανοιχτές εκτάσεις να έδιναν μια εντελώς διαφορετική αίσθηση. Φτάνοντας στο Νις το απόγευμα.

Το απόγευμα μας βρήκε σε ένα άνετο κατάλυμα, με το φαγητό να συνοδεύεται από κουβέντες για την ημέρα, τις πρώτες εντυπώσεις από τις χώρες που περάσαμε, και φυσικά, τον σχεδιασμό για την επόμενη διαδρομή.

Μετά το φαΐ βρήκα την ευκαιρία να πάω μια βόλτα στο κέντρο του Νις μαζί με την Μαρία με τον Μανώλη να γυρνάει στο ξενοδοχείο και συγκεκριμένα στο γυμναστήριο 

3η μέρα 13 Ιουλίου : απο το Νις στο Βελιγράδι - Μια μέρα γεμάτη ιστορία και συναισθήματα

Ξεκινήσαμε νωρίς το πρωί από το Νις, αποφασισμένοι να μην το αφήσουμε πίσω χωρίς να του ρίξουμε μια βαθύτερη ματιά. Πρώτος σταθμός της ημέρας: ο Πύργος των Κρανίων στο Νις.

 Πύργος των Κρανίων (Ćele Kula) – Ένα μνημείο φρίκης και ηρωισμού

Ο Πύργος των Κρανίων είναι ίσως το πιο ανατριχιαστικό και συμβολικό μνημείο της Σερβίας. Χτίστηκε από τους Οθωμανούς το 1809 μετά τη Μάχη του Τσέγκαρ, κατά την Πρώτη Σερβική Επανάσταση.

Όταν οι επαναστάτες περικυκλώθηκαν και δεν είχαν άλλη επιλογή, ο αρχηγός τους, Στεφάν Σιντιγιάρ Μίλος Ομπρένοβιτς, πυροδότησε το δικό του πυροβολικό, ανατινάζοντας τη θέση και σκοτώνοντας τους εχθρούς — και τον εαυτό του. Οι Οθωμανοί, ως εκδίκηση και παραδειγματισμό, αποκεφάλισαν 952 επαναστάτες και έκτισαν τον πύργο χρησιμοποιώντας τα κρανία τους μέσα σε τονωτικό κονίαμα.

Αρχικά ο πύργος είχε 952 κρανία, σήμερα έχουν μείνει γύρω στα 58. Ένα ανατριχιαστικό αλλά ισχυρό μνημείο αντίστασης και θυσίας.

Η σιωπή του χώρου σε καθηλώνει. Μπαίνεις για να τον δεις, αλλά βγαίνεις νιώθοντας ότι είδες κάτι πολύ μεγαλύτερο από ένα ιστορικό μνημείο: μια πράξη απελπισμένης ελευθερίας.

⚰️ Στρατόπεδο συγκέντρωσης “Crveni Krst”  

Δεύτερη στάση της μέρας ήταν το παλιό ναζιστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Νις. Το “Crveni Krst” (Κόκκινος Σταυρός) λειτουργούσε κατά την διάρκεια της γερμανικής κατοχής της Σερβίας στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Το στρατόπεδο αυτό χρησιμοποιήθηκε από τους Ναζί για συλλήψεις, ανακρίσεις, βασανιστήρια και εκτελέσεις πολιτικών κρατουμένων, Σέρβων αντιστασιακών, Εβραίων και Ρομά.

Η πιο γνωστή στιγμή της ιστορίας του είναι η μαζική απόδραση κρατουμένων το 1942, από τις ελάχιστες επιτυχημένες αποδράσεις από ναζιστικό στρατόπεδο σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Το κτίριο στέκει σχεδόν όπως ήταν τότε. Στο εσωτερικό, οι τοίχοι έχουν ακόμη χαραγμένα τα ονόματα και τις ημερομηνίες των κρατουμένων. Μια μαχαιριά στην ψυχή. Δεν λέγονται πολλά εκεί  μόνο ακούς τις φωνές του παρελθόντος, σιωπηλά.

Γύρω στο μεσημέρι πήρα τον δρόμο για Βελιγράδι. Η εθνική οδός ήταν καλή, και η διαδρομή πέρασε γρήγορα. 

Έφτασα στο Βελιγράδι το απόγευμα. Το ξενοδοχείο ήταν κοντά στο κέντρο και άφησα γρήγορα τα πράγματα για να προλάβω να πάρω μια πρώτη γεύση από την πόλη. Λίγη χαλαρή βόλτα στον πεζόδρομο της Knez Mihailova, ένα φαγητό στο πεζόδρομο στον και ύστερα ξεκούραση για την επόμενη μέρα. Εκεί θα μείνουμε 2 μέρες 

Ημέρα 4-5η 13/14 Ιουλίου  - Βελιγράδι: Στην καρδιά της Σερβίας 🇷🇸

Ξυπνήσαμε νωρίς για να προλάβουμε να δούμε όσο το δυνατόν περισσότερα από τη ζωντανή και αντιφατική πρωτεύουσα της Σερβίας. Η μέρα ξεκίνησε με επίσκεψη στον επιβλητικό Ναό του Αγίου Σάββα έναν από τους μεγαλύτερους ορθόδοξους ναούς στον κόσμο.

Ο ναός είναι αφιερωμένος στον Άγιο Σάββα, τον ιδρυτή της Σερβικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, ο οποίος θεωρείται εθνικός ήρωας στη Σερβία. Η κατασκευή του ξεκίνησε το 1935, διακόπηκε από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και συνεχίζεται ακόμα και σήμερα σε λεπτομέρειες. Ο εσωτερικός διάκοσμος είναι εντυπωσιακός, με χρυσαφένιες ψηφίδες και επιβλητικό τρούλο που πραγματικά σε κάνει να σηκώσεις το κεφάλι και να σιωπήσεις.

Από εκεί, περάσαμε από τα ερείπια των βομβαρδισμών του ΝΑΤΟ. Κτίρια φαντάσματα που στέκονται σαν υπενθύμιση ενός πρόσφατου και αιματηρού παρελθόντος. Κάποια σκόπιμα δεν επισκευάστηκαν, σαν ανοιχτές πληγές που φωνάζουν ακόμα.

Λίγο πιο κάτω, σταματήσαμε μπροστά από ένα graffiti που με άγγιξε βαθιά το πορτρέτο του Ριτσούδη, του Έλληνα αξιωματικό  που αρνήθηκε να δεχτεί οδηγίες από το ΝΑΤΟ για τους βομβαρδισμούς της Γιουγκοσλαβίας το 1999. Η εικόνα του κοσμεί τον τοίχο ενός δρόμου στο Βελιγράδι, με τη λέξη  hero δίπλα. Μια πράξη αντίστασης και ηθικής που οι Σέρβοι δεν ξέχασαν ποτέ. Εκεί, ένιωσα περήφανος που είμαι Έλληνας.

Επόμενη στάση: το γήπεδο του Ερυθρού Αστέρα (Marakana). Ως Ολυμπιακός, η σχέση μας με τον Ερυθρό Αστέρα είναι κάτι παραπάνω από φιλική είναι αδελφική. Μπήκαμε στο κατάστημα της ομάδας και πήραμε αναμνηστικά, με τα ερυθρόλευκα να κυριαρχούν και το Delije να θυμίζει ότι τα πάθη για τις ομάδες δεν έχουν σύνορα.

Το απόγευμα το περάσαμε χαλαρά, περπατώντας στην πεζοδρομημένη Knez Mihailova γεμάτη ζωή, καλλιτέχνες του δρόμου, ιστορικά κτίρια, και κάθε είδους κόσμο. Καθίσαμε λίγο πιο μετά δίπλα στον Δούναβη για ένα δροσερό κοκτέιλ, βλέποντας τα καραβάκια να περνάνε και τον ήλιο να πέφτει πίσω από τα δέντρα. Μια εικόνα που χαράζεται στη μνήμη.

Το βράδυ, μας βρήκε στις παλιές αποθήκες δίπλα στον ποταμό, σε ένα εστιατόριο που είχε μεταμορφωθεί σε γαστρονομικό παράδεισο. Το φαγητό ήταν θεσπέσιο.

Η μέρα έκλεισε με κουβέντες και χαμόγελα. Το Βελιγράδι δεν είναι μια πόλη που απλώς βλέπεις  είναι μια πόλη που τη νιώθεις. Και εμείς την αισθανθήκαμε αρκετά καλά 

Μέρα 6η - Απο το Βελιγράδι στο Novi Sad... μέσω Κροατίας!

Η μέρα ξεκίνησε με ήλιο, μυρωδιά από καφέ στο Βελιγράδι και το γνώριμο αίσθημα ότι μπροστά μας ανοίγεται ένας ακόμα δρόμος γεμάτος εικόνες, γεύσεις και απρόσμενες συναντήσεις. Αν και ο τελικός προορισμός για σήμερα ήταν το πανέμορφο Novi Sad, αποφασίσαμε να κάνουμε μια μικρή… παρέκκλιση από τη διαδρομή. Γιατί έτσι είναι τα ταξίδια με μηχανή: δεν πας απλώς από το Α στο Β  φτιάχνεις τη δική σου γραμμή στο χάρτη.

Περάσαμε τα σύνορα και μπήκαμε στην Κροατία, με προορισμό μια ήσυχη αλλά άκρως εντυπωσιακή πόλη: το Osijek.

Το Osijek μας υποδέχτηκε με την ηρεμία μιας πόλης που έχει ζήσει πολλά αλλά κρατά ακόμα την κομψότητα και τη φινέτσα της. Κάναμε την καθιερωμένη βόλτα στην παλιά πόλη, φωτογραφηθήκαμε μπροστά στον επιβλητικό Καθεδρικό Ναό με τον χαρακτηριστικό κόκκινο πύργο που ορθώνεται σαν βέλος στον ουρανό, και περάσαμε από την πανέμορφη πεζογέφυρα πάνω στον ποταμό Drava, που μοιάζει να ενώνει όχι μόνο δύο όχθες, αλλά και εποχές.

Καθίσαμε για καφέ σε ένα μικρό μαγαζάκι δίπλα στο ποτάμι

Αφήνοντας πίσω μας την Κροατία, επιστρέψαμε στη Σερβία και σύντομα οι πινακίδες άρχισαν να δείχνουν τον προορισμό μας: Novi Sad. Όσοι έχουν βρεθεί εκεί ξέρουν ότι είναι μια πόλη που δεν φωνάζει, αλλά σε κερδίζει σιγά-σιγά  με τους πεζόδρομους της, τη νεανική της ενέργεια, και τον Δούναβη που τη διαπερνά σαν αρτηρία ζωής.

Φτάσαμε νωρίς το απόγευμα και πήγαμε κατευθείαν στην κεντρική πλατεία, όπου οι ντόπιοι κυκλοφορούν χαλαρά, τα παιδιά παίζουν, και τα κτίρια γύρω σου μοιάζουν να ψιθυρίζουν ιστορίες απ’ το παρελθόν. Αφήσαμε τις μηχανές, πήραμε μια ανάσα και απλώς… χαθήκαμε μέσα στο κέντρο. 

Το βράδυ, ανεβήκαμε σε ένα υπέροχο εστιατόριο στον λόφο, ακριβώς απέναντι από το Petrovaradin Fortress. Η πόλη απλωνόταν φωτισμένη μπροστά μας, ενώ ο ποταμός έμοιαζε με μεταξένια κορδέλα που έδενε το Novi Sad σε ένα μαγευτικό δώρο.

Το φαγητό εξαιρετικό, η θέα απερίγραπτη, η κουβέντα ήρεμη και γεμάτη. Εκείνη η στιγμή που νιώθεις ότι η μέρα σου τελειώνει με τον πιο ιδανικό τρόπο. Μπύρα στο χέρι, γεύσεις και ο κόσμος μπροστά σου ήσυχος.

Ημέρα 7η - Ο δρόμος του Δούναβη και η ξύλινη καλύβα στην Ρουμανία 

Ξυπνήσαμε με έναν στόχο στο μυαλό: να περάσουμε στη Ρουμανία μέσω της διαδρομής που εδώ και καιρό είχα βάλει στο μάτι. Ο δρόμος κατά μήκος του Iron Gate, δίπλα στον Δούναβη, είναι από αυτούς που δεν ξεχνάς εύκολα. Στροφή τη στροφή, το ποτάμι απλωνόταν δίπλα μας σαν καθρέφτης, ενώ οι βράχοι και τα δέντρα αγκάλιαζαν τον δρόμο από ψηλά.

Η διαδρομή αυτή δεν είναι απλά όμορφη είναι κινηματογραφική. Κάθε λίγο και λιγάκι σταματούσαμε, όχι γιατί κουραζόμασταν, αλλά γιατί θέλαμε να πάρουμε ανάσα από την ομορφιά που βλέπαμε.

Λίγο αργότερα, βρεθήκαμε μπροστά σε κάτι που δεν είχαμε ξαναζήσει: ένα μικρό βαρκάκι που μας πέρασε από ένα κομμάτι της Σερβίας σε… ένα άλλο κομμάτι της Σερβίας! Όχι Ρουμανία, όχι άλλη χώρα — απλά μια “σύνδεση” παραλιακή που μας χάρισε μια όμορφη, παράξενη εμπειρία. 

Αμέσως μετά, ο δρόμος μας έφερε μπροστά σε ένα σκηνικό από άλλες εποχές: το κάστρο Golubac. Σκαρφαλωμένο στη στροφή του Δούναβη, το κάστρο μοιάζει λες και ξεπήδησε από ταινία εποχής. Δεν μπορούσαμε παρά να σταματήσουμε.

Το κάστρο Golubac – Μια πύλη στον χρόνο

Το Golubac Fortress χτίστηκε τον 14ο αιώνα και για αιώνες στάθηκε φρουρός στις όχθες του ποταμού, ελέγχοντας τη στρατηγική είσοδο στο φαράγγι του Iron Gate. Το όνομά του προέρχεται από τη σλαβική λέξη για «περιστέρι» — golub, λέγεται ότι οφείλεται σε έναν θρύλο για μια όμορφη κοπέλα που βασανίστηκε από Τούρκους στρατιώτες επειδή αρνήθηκε να προδώσει την πίστη της.

Το κάστρο πέρασε από πολλούς κυρίαρχους: Σέρβους, Ούγγρους, Οθωμανούς… και κάθε πέτρα του κουβαλάει αίμα και ιστορία. Με 10 πύργους, θέα που κόβει την ανάσα και τη σκιά του Δούναβη να πέφτει επάνω του, είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά κάστρα των Βαλκανίων.

Περπατήσαμε γύρω του, ανεβήκαμε σε πύργους, χαθήκαμε για λίγο στο παρελθόν.

Μετά το κάστρο συνεχίσαμε τη διαδρομή μας, ώσπου φτάσαμε στην Orșova, στη Ρουμανία. Εκεί μας περίμενε κάτι εντελώς διαφορετικό. Μια ξύλινη καλύβα, χαμένη μέσα στη φύση, με τον Δούναβη να απλώνεται μπροστά μας. Όχι πολυτέλειες αλλά  απλότητα, καθαρός αέρας και ο ήχος του ποταμού

Κάτσαμε στο μπαλκονάκι της καλύβας ως αργά. Μπύρες, κουβέντες, και το βλέμμα χαμένο στις αντανακλάσεις του ποταμού. 

8η & 9η μέρα - Από το πρόσωπο του Δεκεβάλου στο μεγαλείο της Τρανσαλπίνας

Ξεκινήσαμε νωρίς το πρωί, αφήνοντας πίσω μας μια ακόμη διανυκτέρευση γεμάτη ταξιδιωτικές αναμνήσεις, με προορισμό τη ρουμανική πόλη Sibiu. Πριν όμως κατευθυνθούμε προς το βουνό, κάναμε μια απαραίτητη στάση για να επισκεφτούμε ένα από τα πιο εντυπωσιακά μνημεία της Ρουμανίας: το λαξευμένο πρόσωπο του Δεκεβάλου στον βράχο, δίπλα στον ποταμό Δούναβη.

🗿 Το πρόσωπο του Δεκεβάλου (Decebalus Rex)

Σκαλισμένο ανάμεσα στα βράχια της κοιλάδας του Δούναβη, το πρόσωπο του Δεκεβάλου είναι το μεγαλύτερο λαξευτό ανάγλυφο στην Ευρώπη (55 μέτρα ύψος), ένα έργο που χρειάστηκε 10 χρόνια για να ολοκληρωθεί. Ο Δεκεβάλ ήταν ο τελευταίος βασιλιάς των Δακών, ο οποίος αντιστάθηκε ηρωικά στη ρωμαϊκή εισβολή του Τραϊανού τον 2ο αιώνα μ.Χ. Το πρόσωπό του κοιτάζει αγέρωχο προς τον ποταμό, θυμίζοντάς μας πως η ιστορία και η φύση μπορούν να γίνουν ένα. Το έργο χρηματοδοτήθηκε από έναν Ρουμάνο ιστορικό και επιχειρηματία, τον Iosif Constantin Drăgan, ο οποίος ήθελε να τιμήσει τη ρουμανική καταγωγή.

Αφού απολαύσαμε τη θέα και τραβήξαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες, βάλαμε πορεία για το Sibiu. Μπροστά μας… 300 δύσκολα χιλιόμετρα.

🌧️ 300 χιλιόμετρα μέσα στην καταιγίδα

Ό,τι πιο σκληρό είχαμε ζήσει μέχρι στιγμής. Καταρρακτώδης βροχή, συνεχόμενη για ώρες, με ελάχιστη ορατότητα και πολλές νταλίκες να γεμίζουν τον δρόμο. Η οδήγηση γινόταν εξαντλητική. Κάθε πέρασμα από φορτηγό ήταν και μια μάχη με τον αέρα και το νερό. Οι στολές μας άντεξαν όσο μπορούσαν, αλλά το κρύο τρυπούσε. Ήταν μια από εκείνες τις μέρες που δοκιμάζεσαι σώμα και μυαλό.

Και όμως… φτάσαμε στο Sibiu.

🏨 Ζεστό μπάνιο και βόλτα στην πόλη

Το ξενοδοχείο μας έμοιαζε με καταφύγιο. Ένα ζεστό μπάνιο, αλλαγή ρούχων, λίγη ξεκούραση, και βγήκαμε να περπατήσουμε στο κέντρο της πόλης. Η αρχιτεκτονική του Sibiu σε μεταφέρει σε άλλη εποχή, με γοτθικές και βαυαρικές επιρροές. Ήταν η πρώτη φορά που νιώσαμε την «καρδιά» της Τρανσυλβανίας.

Περάσαμε και από την γέφυρα των ψεμάτων.

🌉 Η γέφυρα των ψεμάτων (Podul Minciunilor)

Πρόκειται για την παλαιότερη χυτοσιδηρή γέφυρα στη Ρουμανία (1859) και βρίσκεται στην Πλατεία Μικρή του Sibiu. Η ονομασία της οφείλεται στον αστικό θρύλο: λέγεται πως αν κάποιος πει ψέματα πάνω στη γέφυρα, αυτή θα… καταρρεύσει! Άλλοι μύθοι λένε πως ήταν το μέρος όπου συναντιόνταν κρυφά οι εραστές και υπόσχονταν ψεύτικες υποσχέσεις. Όπως και να έχει, έχει γίνει ένα από τα πιο διάσημα σημεία της πόλης.

Κλείσαμε τη βραδιά με καλό φαγητό και κρασί. Η αυριανή μέρα μας περίμενε με ένα πάσο που πάντα ονειρευόμασταν να κατακτήσουμε: την Transalpina.

🛣️ Transalpina – Ο δρόμος των βασιλιάδων

Η Transalpina (DN67C) είναι ο ψηλότερος ορεινός δρόμος της Ρουμανίας (2.145 μ.) και διασχίζει τα Καρπάθια όρη. Λέγεται πως δημιουργήθηκε για στρατιωτικούς σκοπούς από τους Ρωμαίους, ενώ επίσημα ανακατασκευάστηκε επί βασιλείας Καρόλου Β’ τη δεκαετία του 1930 – γι’ αυτό και φέρει το παρατσούκλι “Ο δρόμος του βασιλιά” (Drumul Regelui). Πρόκειται για έναν δρόμο-όνειρο για κάθε μοτοσυκλετιστή: φιδίσιος, γεμάτος στροφές, απότομες ανηφόρες και θεαματική θέα.

🌲 Από το πράσινο στο φθινοπωρινό άγριο

Στην αρχή ο δρόμος μάς ταξίδευε μέσα σε καταπράσινα δάση. Η φύση στο μεγαλείο της. Όσο ανεβαίναμε, όμως, το τοπίο άρχισε να αλλάζει. Πιο άγριο, πιο γυμνό, πιο ανελέητο. Η ομίχλη έπεσε πάνω μας απότομα, μειώνοντας την ορατότητα και κάνοντάς μας να κινηθούμε με προσοχή. Όμως είχε και αυτή τη δική της μαγεία… Ένιωθες πως διασχίζεις μια άλλη διάσταση.

☕ Καφές με θέα & επιστροφή στο Sibiu

Στην κάθοδο κάναμε στάση για έναν καφέ με φόντο τις κορυφές. Ήμασταν χαρούμενοι ,το είχαμε καταφέρει. Είχαμε οδηγήσει ένα από τα πιο εμβληματικά πάσα της Ευρώπης με τις μηχανές μας. Η κούραση άξιζε.

Το απόγευμα επιστρέψαμε στο Sibiu. Το βράδυ μας βρήκε και πάλι στο κέντρο, στην όμορφη πλατεία, με καλό φαγητό και ήρεμη διάθεση.

Μέρα 10-11η : Brasov , κάστρα, πάσα και... αρκούδες

Η πορεία μας είχε προορισμό το Brasov, μια πόλη που μοιάζει να ξεπήδησε από παραμύθι, και φυσικά την κατάκτηση ενός από τα πιο διάσημα πάσα της Ευρώπης: του Transfagarasan. Εκεί, εκτός από τις αμέτρητες στροφές, ξέραμε ότι υπάρχει και μεγάλη πιθανότητα να συναντήσουμε… αρκούδες.

Όμως πριν πιάσουμε το τιμόνι για το πάσο, αφιερώσαμε την πρώτη μέρα για να επισκεφθούμε δύο από τα πιο διάσημα κάστρα της Ρουμανίας.

Πρώτη στάση: Bran Castle. Χτισμένο τον 14ο αιώνα, το κάστρο αυτό είναι γνωστό σε όλο τον κόσμο ως “το κάστρο του Δράκουλα”, χάρη στον Μπραμ Στόκερ και τον θρυλικό του ήρωα. Αν και ο Βλαντ Τσέπες, ο πρίγκιπας που ενέπνευσε τον μύθο, πιθανότατα δεν έζησε εδώ, η ατμόσφαιρα του κάστρου, τα πέτρινα τείχη και οι μυστηριώδεις διάδρομοι σε βάζουν αμέσως στη διάθεση μιας σκοτεινής, γοτθικής ιστορίας.

Δεύτερη στάση: Peles Castle, ίσως το πιο όμορφο κάστρο της χώρας. Χτισμένο στα τέλη του 19ου αιώνα ως θερινή κατοικία του βασιλιά Κάρολου Α΄, συνδυάζει αρχιτεκτονική νεοαναγεννησιακή, ξύλινα σκαλίσματα και υπέροχους κήπους. Το εσωτερικό του είναι πραγματικό μουσείο τέχνης, με κάθε δωμάτιο να έχει διαφορετικό ύφος και θεματολογία.

Η μέρα κύλησε ανάμεσα σε υπέροχες εικόνες αλλά και… πολλή κίνηση, αφού αυτά τα κάστρα είναι πόλος έλξης για χιλιάδες επισκέπτες.

Την επόμενη μέρα, αφήσαμε τα κάστρα και περάσαμε το Prahova Pass, πριν κατευθυνθούμε προς το διάσημο αλατορυχείο της Slănic Prahova. Η ιστορία του ξεκινά τον 17ο αιώνα και σήμερα αποτελεί ένα εντυπωσιακό υπόγειο σύμπλεγμα με τεράστιες αίθουσες και τοίχους από καθαρό αλάτι. Η ατμόσφαιρα μέσα είναι ιδιαίτερη – λένε μάλιστα ότι ο αέρας εδώ είναι ευεργετικός για το αναπνευστικό.

Τα βράδια στο Brasov ήταν χαλαρά. Κάναμε βόλτες στο ιστορικό κέντρο, θαυμάζοντας την Πλατεία του Συμβουλίου και τα παλιά κτίρια, και φυσικά δοκιμάσαμε τοπικές γεύσεις σε μικρά εστιατόρια.

Και φτάνει η Δευτέρα το πρωί  η μέρα του Transfagarasan. Θέλαμε να αποφύγουμε την κίνηση, οπότε ξεκινήσαμε νωρίς. Αυτό που αντικρίσαμε δεν περιγράφεται εύκολα:

Αμέτρητες στροφές, ορεινά τοπία που κόβουν την ανάσα, μικροί καταρράκτες που ξεπηδούν από τους βράχους και εντυπωσιακά φράγματα με τεχνητές λίμνες. Το πάσο αυτό κατασκευάστηκε τη δεκαετία του ’70 με εντολή του Νικολάε Τσαουσέσκου, για στρατιωτικούς λόγους, και θεωρείται σήμερα ένας από τους πιο όμορφους δρόμους στον κόσμο. Δεν είναι τυχαίο που το Top Gear το χαρακτήρισε “ο καλύτερος δρόμος για οδήγηση”.

Και ναι… είδαμε και αρκούδες στις άκρες του δρόμου, να παρακολουθούν με περιέργεια τους διερχόμενους ταξιδιώτες. Ένα ακόμη σημάδι ότι η φύση εδώ κυριαρχεί.

Λίγο πριν φτάσουμε στο υψηλότερο σημείο της διαδρομής, μας υποδέχτηκε η παγετωνική λίμνη Bâlea, σε υψόμετρο 2.034 μέτρων. Τα γαλαζοπράσινα νερά της, περιτριγυρισμένα από απόκρημνες κορυφές και χιονούς που δεν λένε να λιώσουν, κάνουν το τοπίο να μοιάζει βγαλμένο από καρτ ποστάλ. Σταματήσαμε για λίγο, αφήνοντας τη μηχανή στην άκρη του δρόμου, και απλώς απολαύσαμε τη σιωπή και την καθαρή, παγωμένη ατμόσφαιρα. Δίπλα στη λίμνη, μικρά ξύλινα καταλύματα και ταβερνάκια σε προσκαλούν να δοκιμάσεις τοπικές σπεσιαλιτέ, ενώ το σημείο προσφέρει την τέλεια ευκαιρία για φωτογραφίες που δύσκολα ξεχνιούνται.

12η & 13η μέρα - Από τον μύθο του Transfagarasan στην καρδιά του Βουκουρεστίου.

Αφήνοντας πίσω μας τις στροφές και τα υψόμετρα του θρυλικού Transfăgărășan, κατηφορίσαμε με κατεύθυνση την πρωτεύουσα της Ρουμανίας, το Βουκουρέστι. Η μετάβαση ήταν εντυπωσιακή: από τις δροσερές, αγκαλιασμένες από βουνά διαδρομές, βρεθήκαμε ξαφνικά σε μια ζωντανή μεγαλούπολη, γεμάτη αντιθέσεις και ιστορία.

Το Βουκουρέστι μάς υποδέχτηκε με φαρδιούς δρόμους, κτίρια που έμοιαζαν να κουβαλούν βαριές μνήμες, αλλά και μια αίσθηση ζωής που κυλάει ασταμάτητα. Την πρώτη μέρα αφιερωθήκαμε στην ιστορική περιπλάνηση: περπατήσαμε στα ίδια σοκάκια και πλατείες που κάποτε διέσχιζε ο Νικολάε Τσαουσέσκου, ο αμφιλεγόμενος ηγέτης της Ρουμανίας.

Μπήκαμε στην πολυτελή του έπαυλη – μια έκρηξη κιτς πολυτέλειας, με μάρμαρα, πολυελαίους και αίθουσες που έμοιαζαν να έχουν σταματήσει στον χρόνο. Το πιο ανατριχιαστικό όμως ήταν η στιγμή που σταθήκαμε στο μπαλκόνι από όπου εκφώνησε την τελευταία του ομιλία. Εκεί όπου χιλιάδες άνθρωποι τον αποδοκίμασαν, εκεί όπου η ιστορία γύρισε σελίδα λίγες ώρες πριν τη σύλληψη και την εκτέλεσή του μαζί με τη σύζυγό του.

🌴 Therme București – Παράδεισος ξεκούρασης

Την άλλη μέρα είχαμε κανονίσει να πάμε στα  Therme București.

Ένα από τα μεγαλύτερα ιαματικά και ψυχαγωγικά συγκροτήματα της Ευρώπης, με πισίνες θερμαινόμενες στους 33°C, υδάτινα μασάζ, τζακούζι, σάουνες και… φοίνικες παντού. Η αίσθηση να βουτάς στο ζεστό νερό, ενώ έξω μπορεί να έχει ψύχρα, είναι απλά ανεκτίμητη. Εδώ ο χρόνος σταμάτησε. Το σώμα χαλάρωσε μετά από τόσα χιλιόμετρα, και το μυαλό καθάρισε.

Μείναμε αρκετές ώρες, εναλλάσσοντας πισίνες, χαμάμ και σάουνες, πριν πάρουμε τον δρόμο για το ξενοδοχείο. Το βράδυ μάς περίμενε κάτι διαφορετικό…

🍗 Μεσαιωνικό δείπνο – Φαγητό με τα χέρια και ατμόσφαιρα άλλης εποχής

Στην καρδιά της πόλης, κατευθυνθήκαμε σε ένα μεσαιωνικό εστιατόριο που μας είχαν προτείνει. Το εσωτερικό ήταν βγαλμένο από άλλον αιώνα: πέτρινοι τοίχοι, βαριά ξύλινα τραπέζια, κεριά που τρεμόπαιζαν και μουσική από λαγούτα και φλογέρες.

Το μενού; Απλό αλλά… θεαματικό: κρέατα στη σχάρα, πατάτες, ψωμιά και σάλτσες, όλα σερβιρισμένα σε τεράστιες ξύλινες πιατέλες. Μαχαιροπίρουνα; Ούτε λόγος! Εδώ έτρωγες με τα χέρια, όπως στον Μεσαίωνα. Στην αρχή λίγο περίεργο, μετά όμως γελάγαμε και απολαμβάναμε την εμπειρία στο έπακρο.

14η ημέρα - Από το Βουκουρέστι στη Μαύρη Θάλασσα 

ΤέλΞυπνήσαμε νωρίς στο Βουκουρέστι, με την αίσθηση πως αφήναμε πίσω μας τον παλμό μιας ζωντανής πρωτεύουσας, για να αναζητήσουμε τον ήχο των κυμάτων. Προορισμός μας: Constanța, η μεγαλύτερη παραλιακή πόλη της Ρουμανίας και ένα από τα πιο σημαντικά λιμάνια στη Μαύρη Θάλασσα.

Η διαδρομή, περίπου 225 χιλιόμετρα, ήταν εύκολη, με ανοιχτό δρόμο και τον ήλιο να μας συνοδεύει. Όσο πλησιάζαμε, η ατμόσφαιρα άλλαζε: από την αστική εικόνα του Βουκουρεστίου, στον αλμυρό αέρα της θάλασσας.

🏖️ Πρώτη στάση… Mamaia. Η πιο διάσημη παραλία της Ρουμανίας, χτισμένη σε μια στενή λωρίδα γης ανάμεσα στη λίμνη Siutghiol και τη Μαύρη Θάλασσα. Μόλις παρκάραμε, βγάλαμε κράνη και μπουφάν και κατευθυνθήκαμε προς την άμμο.

Η θάλασσα μάς υποδέχτηκε με τα κρύα της νερά ένα απότομο ξύπνημα για το σώμα μετά από μέρες στον δρόμο. Όμως, εκείνη η αίσθηση φρεσκάδας σε έκανε να νιώθεις ζωντανός. Μείναμε για ώρα, απολαμβάνοντας τον ήλιο και τον ήχο των κυμάτων, πριν συνεχίσουμε για το επόμενο σημείο.

⚓ Το λιμάνι και το επιβλητικό Καζίνο

Το απόγευμα βρεθήκαμε στο παλιό λιμάνι της Constanța, με στόχο να δούμε από κοντά ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα κτίρια της Ρουμανίας: το Casino Constanța.

🏛️ Η ιστορία του Casino Constanța: 

Χτισμένο το 1910 σε στυλ Art Nouveau, το Καζίνο υπήρξε για δεκαετίες το στολίδι της πόλης, προσελκύοντας βασιλιάδες, ξένους διπλωμάτες και την αριστοκρατία της εποχής. Παρόλο που σήμερα παραμένει κλειστό, το κτίριο στέκει περήφανο πάνω στον βράχο, κοιτάζοντας τη θάλασσα ,ένα μελαγχολικό αλλά μαγευτικό μνημείο του παρελθόντος.

Φωτογραφίσαμε κάθε του γωνιά, προσπαθώντας να αποτυπώσουμε την ενέργεια που ακόμη αποπνέει.

🐟 Γεύσεις της θάλασσας

Η μέρα έκλεισε όπως έπρεπε: με φρέσκο ψάρι στο λιμανάκι. Στρωθήκαμε σε ένα μικρό εστιατόριο με θέα τα αραγμένα καΐκια. Στο τραπέζι ήρθαν ψητές τσιπούρες, καλαμάρια και μια τοπική σπεσιαλιτέ, σούπα ψαριού με λαχανικά και λίγο ξύδι, όπως τη συνηθίζουν οι Ρουμάνοι.

Ο ήλιος έδυε αργά, βάφοντας τον ορίζοντα πορτοκαλί και αφήνοντας στο νερό εκείνη τη γυαλάδα που κάνει την ψυχή να ηρεμεί.

Η Constanța μάς χάρισε μια μέρα διαφορετική από τις προηγούμενες –,όχι δρόμους και στροφές, αλλά θάλασσα, αλμύρα και την αίσθηση ότι το ταξίδι μας είχε φτάσει μέχρι την άκρη της Ρουμανίας.

15η ημέρα - Από τη Vama Veche στη Βάρνα και την Βουλγαρία

Η μέρα ξεκίνησε με αποχαιρετισμό στη Ρουμανία. Είχαμε αφήσει πίσω μας την Constanța, αλλά πριν περάσουμε τα σύνορα υπήρχε μία τελευταία στάση που δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε: η Vama Veche.

🍺 Vama Veche  Μια τελευταία ρουμανική μπίρα

Η Vama Veche είναι ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριό, μόλις λίγα χιλιόμετρα από τα σύνορα με τη Βουλγαρία, γνωστό για το χαλαρό, μποέμικο κλίμα του. Εδώ η μουσική παίζει δυνατά, οι άνθρωποι περπατούν ξυπόλητοι στην άμμο και όλα μοιάζουν να κινούνται πιο αργά.

Καθίσαμε σε ένα beach bar και παραγγείλαμε παγωμένες μπίρες – έναν μικρό φόρο τιμής στο ταξίδι μας στη Ρουμανία. Με θέα τη Μαύρη Θάλασσα, ήπιαμε στην υγειά όλων των εμπειριών που μας χάρισε αυτή η χώρα.

🛣️ Παραλιακή διαδρομή προς Βάρνα

Αφήσαμε τη Vama Veche και περάσαμε τα σύνορα με τη Βουλγαρία. Ο δρόμος μάς οδήγησε παράλληλα με τη θάλασσα, με τον ήλιο να παίζει κρυφτό μέσα από τα σύννεφα.

Πριν φτάσουμε στη Βάρνα, κάναμε ακόμη μία στάση ,αυτή τη φορά για να δούμε από κοντά τον παλαιότερο φάρο της Βουλγαρίας.

💡 Ο Φάρος του Shabla – Το φως της Μαύρης Θάλασσας από το 1856

Ο Φάρος του Shabla (Shabla Lighthouse) βρίσκεται στο ανατολικότερο σημείο της Βουλγαρίας, κοντά στο ομώνυμο χωριό, και είναι ο παλαιότερος και ψηλότερος φάρος της χώρας. Χτίστηκε το 1856 από τους Οθωμανούς, σε συνεργασία με Γάλλους μηχανικούς, για να καθοδηγεί τα πλοία που πλέουν στα επικίνδυνα νερά της Μαύρης Θάλασσας. Έχει ύψος 32 μέτρα και το κόκκινο-λευκό χρώμα του ξεχωρίζει από μακριά.

Με τον χαρακτηριστικό του παλμό, εξακολουθεί να λειτουργεί μέχρι σήμερα, αποτελώντας σημαντικό κομμάτι της ναυτικής ιστορίας της Βουλγαρίας.

🏙️ Άφιξη στη Βάρνα

Το ξενοδοχείο μας βρισκόταν κοντά στο κέντρο, οπότε μετά από μια σύντομη ξεκούραση βγήκαμε για βόλτα στην πόλη. Η Βάρνα συνδυάζει παραλιακή χαλαρότητα με μια αστική ενέργεια. Περπατήσαμε στο παραλιακό πάρκο, χαζέψαμε τους δρόμους με τα παλιά κτίρια και καταλήξαμε… εκεί που μας τράβηξε η περιέργεια.

🎲 Μια βραδιά στο καζίνο

Το βράδυ αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας στο καζίνο της Βάρνας.  Παίξαμε, γελάσαμε, και στο τελος τα χασαμε όλα.

Η 15η μέρα ήταν ένα πέρασμα από τη Ρουμανία στη Βουλγαρία, αλλά και ένα μείγμα στιγμών χαλάρωσης, ιστορίας και λίγης… τζογαδόρικης περιπέτειας. Από τη μπίρα της Vama Veche, στο φως του Shabla, μέχρι τα λαμπερά φώτα του καζίνο, η Μαύρη Θάλασσα μάς συνόδευε παντού.

16η ημέρα - Από την Βάρνα στο Χάσκοβο

Η μέρα ξεκίνησε με τον ήλιο να ανατέλλει πάνω από τη Βάρνα, και εμείς έτοιμοι για ένα νέο νότιο ταξίδι στη Βουλγαρία. Η διαδρομή αυτή θα μας έφερνε πιο κοντά στην επιστροφή, αλλά με αρκετές στάσεις που άξιζαν κάθε λεπτό.

Πρώτη στάση: Bourgas

Πρώτη στάση μας ήταν η παραλιακή πόλη Bourgas, γνωστή για τα όμορφα πάρκα και την προσεγμένη παραλία της. Κάναμε μια μικρή βόλτα, ήπιαμε έναν καφέ με θέα τη θάλασσα και απολαύσαμε τον ήλιο που ζέσταινε ακόμα πιο πολύ

🗺️ Άφιξη στο Χάσκοβο

Μετά από λίγες ώρες οδήγησης, φτάσαμε στο Haskovo, μια πόλη που έκρυβε έναν θησαυρό που περιμέναμε να δούμε: το μεγαλύτερο άγαλμα της Παναγίας στον κόσμο.

🙏 Το άγαλμα της Παναγίας

Το άγαλμα είναι επιβλητικό και στέκει πάνω σε λόφο, αγκαλιάζοντας όλη την πόλη με την παρουσία του. Η θέα από εκεί ψηλά είναι μαγευτική, με το Χάσκοβο να απλώνεται στα πόδια μας. 

Κάτω από την επιβλητική σκιά της Παναγίας, καθίσαμε να δοκιμάσουμε παραδοσιακά πιάτα της περιοχής. Σούπες, ψητά κρέατα και φρέσκα λαχανικά γέμισαν το τραπέζι μας, ενώ η ηρεμία της περιοχής έκανε το γεύμα ακόμη πιο απολαυστικό.

🏊 Χαλάρωση στην πισίνα

Μετά το φαγητό, κατευθυνθήκαμε προς την πισίνα του ξενοδοχείου για να λιώσουμε και να χαλαρώσουμε. Καθίσαμε στα ξαπλώστρες, βουτήξαμε στο νερό και αφήσαμε τις τελευταίες δυνάμεις μας να φύγουν μαζί με τον ήλιο που έδυε. Μια μέρα γεμάτη ταξίδι, θέαμα, γεύσεις και ηρεμία έκλεισε με τον πιο χαλαρωτικό τρόπο.

17η ημέρα - Επιστροφή από το Χάσκοβο στην Ελλάδα και στις Σέρρες.

Η τελευταία μέρα του ταξιδιού μας ξεκίνησε με ανάμεικτα συναισθήματα: χαρά για τις αναμνήσεις που συλλέξαμε και λίγη θλίψη που το ταξίδι τελείωνε. Ήταν ώρα να πάρουμε τον δρόμο της επιστροφής, αλλά φυσικά με στάσεις που θα έκαναν τη διαδρομή ακόμα πιο απολαυστική.

🛣️ Από Χάσκοβο στις Σέρρες

Η πρώτη μας μεγάλη διαδρομή ήταν από το Χάσκοβο μέχρι τις Σέρρες, όπου αποφασίσαμε να μοιράσουμε την επιστροφή σε κομμάτια. Ο δρόμος κύλησε ομαλά, με την κουβέντα και τις αναμνήσεις να γεμίζουν τη διαδρομή.

☕ Στάση στην Ξάνθη

Στην Ξάνθη κάναμε μια στάση για έναν καφέ, ιδανικό για να ξυπνήσουμε πλήρως πριν συνεχίσουμε. Η πόλη μας καλωσόρισε με την γραφική της παλιά πόλη και την ηρεμία που χρειαζόμασταν πριν την τελευταία μας μεγάλη διαδρομή.

⛰️ Βρόντου Pass

Μετά τον καφέ, συνεχίσαμε προς το Βρόντου Pass, απολαμβάνοντας τις στροφές του δρόμου και το καταπράσινο τοπίο γύρω μας. Οι μηχανές μας γλιστρούσαν μέσα στις στροφές, ενώ η αίσθηση της ελευθερίας ήταν έντονη ,η τέλεια προετοιμασία για να κλείσουμε το ταξίδι.

🏨 Άφιξη στο ξενοδοχείο και χαλάρωση στην πισίνα

Τελικά φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας, όπου η κούραση της μέρας και του ταξιδιού έδωσε τη θέση της στην απόλυτη χαλάρωση. Βουτήξαμε στην πισίνα και αφήσαμε το νερό να μας πάρει όλη την ένταση της διαδρομής. Η μέρα έκλεισε με ήρεμη διάθεση, ανασκόπηση των περιπετειών και χαμόγελα για όλες τις στιγμές που ζήσαμε.

18η ημέρα - Τελευταία μέρα ! Επιστροφή στον Πειραιά

Η τελευταία μέρα του ταξιδιού ξεκίνησε με την αίσθηση ότι όλα όσα ζήσαμε πλησίαζαν στο τέλος τους. Ο προορισμός μας ήταν πλέον ο Πειραιάς, η βάση μας, αλλά η επιστροφή δεν θα ήταν απλή υπόθεση.

🌡️ Η μέρα ήταν καυτή, με τον υδράργυρο να σκαρφαλώνει στους 42 βαθμούς Κελσίου. Η ζέστη ήταν έντονη και απαιτούσε συχνές στάσεις για ξεκούραση και νερό, ώστε να παραμείνουμε συγκεντρωμένοι στο δρόμο. Κάθε στάση ήταν απαραίτητη για να αντιμετωπίσουμε την κούραση και τις υψηλές θερμοκρασίες.

Η δυσκολία δεν ήταν μόνο η ζέστη. Οι καταστάσεις στο δρόμο μας κράτησαν σε εγρήγορση, με το 112 να χτυπάει συνεχώς για υπενθυμίσεις και ενημερώσεις. Κάθε χιλιόμετρο απαιτούσε προσοχή και ψυχραιμία, αλλά η εμπειρία αυτή μας έκανε πιο δυνατούς και συγκεντρωμένους. Παρά τις δύσκολες συνθήκες, κάναμε συχνές στάσεις σε Σεα, αναπληρώνοντας δυνάμεις, πίνοντας νερό και απολαμβάνοντας μικρές στιγμές χαλάρωσης πριν συνεχίσουμε. Η αίσθηση ότι πλησιάζαμε σπίτι έδινε δύναμη να συνεχίσουμε, με κάθε χιλιόμετρο να μας φέρνει πιο κοντά στο τέλος της περιπέτειας.

🏁 Επιστροφή στον Πειραιά

Τελικά φτάσαμε στον Πειραιά, γεμάτοι συναισθήματα – ανακούφιση, χαρά και λίγο μελαγχολία για το τέλος του ταξιδιού. Η τελευταία μέρα ήταν η πιο απαιτητική, αλλά και η πιο δυνατή, μια εμπειρία που θα μείνει χαραγμένη στη μνήμη μας για πάντα.

Επίλογος ταξιδιού

Back To Base , στον Πειραιά εκεί που ξεκίνησε και τελείωσε άλλο ένα ταξίδι. Η μηχανή παρκαρισμένη έξω από το σπίτι ακόμα γεμάτη σκόνη από χώματα ξένων τόπων. Συγκεκριμένα 5.272 χιλιόμετρα , κάνοντας το πιο μεγάλο χιλιομετρικό μου ταξίδι μέχρι στιγμής , ξεπερνώντας και το κύκλο της Τουρκίας (4.770km) που είχα κάνει το 2023.

Περάσαμε από έξι χώρες.Σκόπια, Σερβία, Κροατία, Ρουμανία, Βουλγαρία, και πίσω στην πατρίδα. Κάθε σύνορο ήταν και μια αλλαγή ρυθμού. Άλλη γλώσσα, άλλες γεύσεις και άλλες ιστορίες. Χώρες τόσο κοντινές και ταυτόχρονα τόσο διαφορετικές.

Περάσαμε βουνά που σου κόβουν την ανάσα, ποτάμια και θαλλασες ,περάσαμε διάσημα πάσα που είναι το όνειρο κάθε μοτοσυκλετιστή όπως την Transalpina , Transfagarasan , Prahova αλλά και το δικό μας το Vrontou Pass

Συναντήσαμε αρκούδες. Όχι σε ζωολογικούς κήπους. Στο φυσικό τους περιβάλλον. Εκεί που εσύ είσαι ο καλεσμένος

Είδαμε κάστρα , Το bran castle με το μύθο του Κόμη Δράκουλα.Το Peles βγαλμένο από παραμύθι και άλλα μεσαιωνικά φρούρια σε Βουλγαρία και Σερβία με όλο το ταξίδι να είναι ένα συνεχές πέρασμα μέσα από το χρόνο, τον κόσμο και την ιστορία.

Γνωρίσαμε ανθρώπους απλούς, περίεργους, ανοιχτούς, κάποιους καχύποπτους. Γνωρίσαμε γεύσεις που δεν υπάρχουν σε μενού. Μόνο σε κουζίνες γιαγιάδων, σε πάγκους δρόμου, σε χωριά ξεχασμένα από το Θεό , δοκιμάσαμε κρέας αλόγου για πρώτη φορά παθαίνοντας πολιτισμικό σοκ

Είδαμε πλούτο αλλά και φτώχεια. Περάσαμε από το Βελιγράδι και είδαμε ακόμα τα απομεινάρια του νατοϊκού πολέμου. Ερείπια που σου θυμίζουν τι πέρασαν τα αδέλφια μας το 1999.

Από την άλλη στη Ρουμανία περπατήσαμε στα ίχνη του κομμουνισμού. Παλάτια εξουσίας, πολυκατοικίες εργατικές , μνήμες ενός άλλου κόσμου. Σταθήκαμε στο μπαλκόνι της τελευταίας ομιλίας του Τσαουσέσκου αλλά και επισκεφτήκαμε την Βίλα του στο Βουκουρεστι.

Φάγαμε βροχή και κρύο στις κορυφές. Και μετά, στα κατεβάσματα, ήρθε ο πρωτόγνωρος καύσωνας με τα 40αρια να βαράνε και το 112 να ηχεί σε όλο το κατέβασμα από την Βουλγαρία μέχρι την Ελλάδα κάνοντας να οδηγούμε πάνω από τα όρια μας

Κολυμπήσαμε στα κρύα νερά της Μαύρης Θάλασσα Παίξαμε στα καζίνο της Βουλγαρίας και φύγαμε με άδεια πορτοφόλια όπως όλες τις φορές που έχουμε δοκιμάσει την τύχη μας

Γελάσαμε. Κάποιες φορές κινδυνέψαμε άλλες νιώσαμε ηρεμία και άλλες φορές ένταση λόγο των συνθηκών

Το ταξίδι αυτό μπορεί να ήταν στις γειτονικές χώρες αλλά δεν ήταν εύκολο. Είχε αρκετή κόπωση, τρομερή ζέστη στο finale του αλλά όλα πήγαν στο τέλος καλά. Οπως έχω πει στο παρελθόν και συνεχίζω να λέω , όταν γυρνάς από το ταξίδι όρθιος έτσι όπως έφυγες , είναι άκρως επιτυχημένο.

Για άλλη μια φορά, η μηχανή δεν ζήτησε τίποτα άλλο παρά βενζίνη.Καμία γκρίνια, κανένα κόλλημα, κανένα μη. Δεν θα μιλήσω εδώ για την αξιοπιστία της BMW παρόλο είμαι φανατικός της Γερμανίδας προπέλας, αντίθετα θέλω να μιλήσω για την αξιοπιστία του ίδιου του αναβάτη.

Η οποιαδήποτε μηχανή, όσο καλή κι αν είναι, δεν κάνει τίποτα μόνη της αν δεν την φροντίσεις.Προσωπικά, είμαι εμμονικός σε αυτό το κομμάτι.Πριν από κάθε μεγάλο ταξίδι, την πηγαίνω πάντα σε εξουσιοδοτημένο συνεργείο της BMW για service και επιπλέον για λεπτομερή έλεγχο πριν 1-2 μέρες πριν φύγω! Και, επιπλέον, την περνάω και από τα χέρια του φίλου μου, του Αντρέα, στο Moto Hall, που εμπιστεύομαι με κλειστά τα μάτια.

Αυτό το ταξίδι, που έγραψε 5.272 χιλιόμετρα σε κάθε τύπο καιρού, είναι άλλη μία απόδειξη πωςαν φροντίζεις τη μηχανή σου όπως της αξίζει θα στο ανταποδώσει στο δεκαπλάσιο.

Και τώρα, μια συμβουλή και όποιος θέλει την σκέφτεται

Ταξιδέψτε ! ! ! Με μηχανή, με αμάξι, με backpack, ποδήλατο όπως μπορείτε.

Γιατί η ζωή είναι μικρή. Και όσο τη σκέφτεσαι, τόσο περνάει. Τα λεφτά φεύγουν και έρχονται αλλά ο χρόνος ποτέ , για αυτό κάνε το ταξίδι που έχεις ονειρευτεί και μην το αφήνεις για αργότερα! Πολλοί ανάμεσά μας χάθηκαν άδικα δείχνοντας πόσο απρόβλεπτη είναι η ζωή.

Ο δρόμος δεν είναι για όλους αλλά είναι εκεί για όποιον τολμήσει.Και όταν γυρίσεις, δεν θα είσαι ποτέ ξανά ο ίδιος.

Γυρίσα πίσω, αλλά κάτι μέσα μου θα συνεχίσει να ταξιδεύει βλέποντας της φωτο που τράβηξα , και γράφοντας τις ιστορίες μου οι οποίες θα ανεβούν σύντομα στο site για να βοηθήσει και άλλο κόσμο που θέλει να κάνει παρόμοιο ταξίδι όπως βοηθήθηκα εγώ από πολλά παιδιά από εδώ μέσα , πολλοί ξέρουν ποιοι είναι και τους ευχαριστώ, και μακάρι να ευχαριστούσα και έναν άλλον ωραίο τύπο αλλά δυστυχώς δεν γίνεται

Αύγουστος,ώρα για πραγματική χαλάρωση αλλά και δουλειά με τον Σεπτέμβρη να έρχεται πάλι κάτι δυνατό !!!

Break Free From Normal , Fellas